Tuesday, April 1, 2008

LABINLIMA LAMANG, IBIG NANG MAG-ASAWA

LABINLIMA LAMANG, IBIG NANG MAG-ASAWA

Una sa Tatlong Bahagi

LABINLIMA siya at umiibig. Si Romy ang kanyang buong daigdig. Ang simula ng kanyang araw. Ang liwanag ng ninikat na araw. Ng papalubog na araw. Ang simula ng gabi. At mga panaginip. Lahat ng kanyang mga pangarap sa buhay ay umiikot sa katauhan ni Romy. Labinlima siya. At mataos na umiibig.

Romy. Romy. Romy.

“Naiisip ko lang, Leni… alangan ako sa iyo.”

Inirapan niya si Romy. “Anong alangan? Nagsalita ka na naman diyan.”

Hinimas ni Romy ang noo. At mariing pumikit. “Mayaman kayo…”

Pumiksi siya. “Hus… ano bang yaman ang pinagsasabi mo? Pobre rin kami, ano’ng akala n’yo,”

Nakatitig si Romy sa kanya. Pagkuwa’y nagkibit ng balikat. “Siguro ngang pobre rin kayo, Leni, pero dito sa bayan natin, tinitingala ang inyong pamilya. Kilala. May pangalan.”

Si Romy. Lagi na lang minamaliit ang sarili. Kesyo kung sino lamang ito at kesyo sila’y mayaman. Kahit saan sipatin, talagang alangan. Langit at pusali, sasabihin pa nito. Na hindi naman niya pinaniniwalaan.

Totoo ngang kilala sila dahil sa isang lolo na naging alkalde at tiyuhing naging congressman. Pero hindi mayaman. Kaya, pareho lamang sila ni Romy.

Hanggang sa kausapin siya ng kanyang ina.

“Ano ‘yung nababalitaan ko, Leni?”

“Tungkol ho saan?”

“Sa inyo ni Romy.”

Hindi siya kumibo. Hindi niya alam ang sasabihin, kung aamin o magsisinungaling.

“Hindi ba si Romy ay iyong anak ni Corpuz na empleyado sa munisipyo?”

Alam niya, karaniwang clerk lamang ang ama ni Romy. Tumango siya.

“Alam mo, Leni, hindi naman sa pinipigil kitang makipagkaibigan kay Romy. Pero baka kung ano ang kahinatnan ng inyong pagtitinginan. Hindi pa napapanahon na ikaw ay maging seryoso sa iyong relasyon sa isang lalaki. Sa madaling sabi, musmos ka pa. Ilang taon na ka, Leni?”

Labinlima siya. At tapat ang kanyang pag-ibig kay Romy.

“BATA pa raw ako, Romy. Sabi ng Nanay, hindi pa napapanahong maging seryoso ako sa pakikipagkaibigan sa iyo,” kuwento niya rito.

“Naniniwala ka namang iyon ang tunay na dahilan ng pagkausap sa iyo,” sagot nito.

Napangat-labi siya. “Hindi nga ako naniniwala.”

Ang kirot ng damdamin ay nasa mga mata ni Romy. “Mahirap kami, Leni. Kung sino lamang. At kayo’y pamilyang may pangalan. Iyon ang tunay na dahilan. Iyon, Leni.”

Ang kirot ay nadama rin niya. Masidhi ang kanyang pagnanasang magamot ang nasaktang damdamin ni Romy. “Pero mahal kita, Romy. Kahit ano pa’ng sabihin ng Nanay. Kahit na magalit pa’ng Tatay. Basta, mahal kita. Tayong dalawa pa rin. Kung … gusto mo.”

Labing-anim si Romy. At mapusok. “Gusto ko, Leni. Dahil mahal na mahal kita. At pag nawala ka sa akin….”

Tinutop niya ng palad ang bibig ni Romy. “Hindi ako mawawala sa iyo, Romy.”

Ang kamay niya ay mahigpit na hinawakan ni Romy. Ang kanyang palad ay mariing hinagkan. “O, Leni…”

Pabiglang hinila niya ang kanyang kamay. Ngunit huili na. Ang init ng mga labi ni Romy ay apoy ng herong pumaso, nagmarka sa kanyang laman. Sa kaliit-liitang himaymay ng kanyang katawan. “Romy!”

“Kung talagang mahal mo ‘ko, Leni… Kung talagang mahal…”

Pigil niya ang kanyang hininga. “Ano…?”

“Sasama ka sa ‘kin, Leni. Magtanan na tayo.”

“Ha?”

“Wala na silang magagawa, Leni. Hindi na nila tayo mapaghihiwalay.”

Sa kanyang isipan ay naglaro ang larawan ng kanyang ama. At ang galit nito. Ang kanyang ina. Magagalit? Malulungkot? Maninisi?

May sinasabi si Romy. “Dahil walang butong natangay ang aso na hindi nalawayan.”

Naunawaan niya ang sinabi ni Romy. Ngunit ang pisikal na kahulugan niyon ay banyaga pa sa kanya.

“Ano, Leni?”

Mapilit si Romy. Nagmamadali ang tinig. Nagbabaga ang mga titig. Ang matiim na pagkalapat ng mga labi ay may ipinangangako.

At siya ay natangay. “Sasama ako, Romy. Kailan?”

“Bukas. Biyernes nang makapananghali. Hindi ka na papasok sa PE class ninyo. Aabangan kita sa paradahan ng bus. Pupunta tayo sa amain ko.”


NGUNIT wala ang amain ni Romy. Gabi na nang dumating. “Bakit ninyo ginawa ito?” itinanong kay Romy.

Sinulyapan siya ni Romy. “Kasi… kasi, may nangyari na ho sa amin ni Leni.”

Pero, wala pa. Nagsisinungaling si Romy. At alam niya kung bakit. At inihanda na lamang niya ang kanyang isasagot kapag siya ay tinanong ng amain nito.

Ngunit hindi siya tinanong. Ang binalingan ay ang asawa nito. “Problema ang dala ni Romy, ‘oy. Ano kaya’ng mabuti?”

“E, di puntahan na lang ang Kaka. Para maiayos ang lahat.”

“Ngayon na rin ako lalakad.”

“Gabi na.”

“Kailangang malaman ng Kaka. At nang mapag-usapan ang gagawing pagsasabi sa mga magulang ni Leni. Doon na ako matutulog. Ikaw na’ng bahala sa mga bata.”

Nang gabi ring iyon ay umalis ang amain ni Romy. At nang oras ng pagtulog, narinig niya ang pag-uusap ng mag-ale. Nagtatalo. “Hindi pa kayo kasal,” ang sabi ng ale ni Romy.

“Kahit na, Tiya. Tutal, kami naman ni Leni ay halos mag-asawa na. May nangyari na sa amin, Tiya. Kaya kami nagtanan. Kaya kami narito.”

Gusto niyang matawa nang malakas sa narinig kay Romy. At sa kaibuturan ng kanyang sarili, nadama niyang gusto rin niya ang gustong mangyari ni Romy.

Nalamuyot, naniwala, ang ale ni Romy. Nang gabing iyon, nagsiping sila ni Romy. Sa unang pagkakataon.

Leni. Leni. Leni.

Romy!

LABINLIMA siya. At labing-anim si Romy. Ibinigay nila kapwa ang lahat-lahat para sa isa’t isa. Ang mga pangakong ligaya ay ipinadama. At nadama. Na para bang wala nang kinabukasan pang darating.

(Hanggang kailan magtatagal ang kaligayahang nadarama ni Leni? Ano ang kinabukasang naghihintay sa kanila ni Romy? Abangan ang susunod na bahagi.)

No comments:

Post a Comment