Monday, September 29, 2008

HIWALAY, KUNG HIWALAY!

HIWALAY, KUNG HIWALAY!

May kasabihan ang matatanda noon, ang mag-asawa’y hindi biro, di tulad ng kaning isusubo, iluluwa pag napaso!

Natural, sasabihin mo, kapag napaso ka, iluluwa mo. Pero isipin mo, kung ikaw ay nasa isang punsiyon (social function), kaharap ay mga tao, kasalo sa isang hapag, siguro, di mo iluluwa ang iyong isinubo, kahima’t sobra ang init nito. Ngingiti ka pa siguro (upang ikubli o camouflage ang ngiwi). Ibig lamang sabihin, titiisin mo ang init ng pagkapaso sa iyong dila o ngala-ngala. Nagluluha ka na, pero, sige pa rin ang ngiti. Kung may nakapuna sa iyo, magbibiro ka pa, talagang ganyan ang aking mga mata, teary-eyed. May kakilala ako noon, ang ganda ng mga mata, kumikislap, para kasing may luha, pero hindi naman malungkot ang dating, masaya pa nga. Kaya, ganoon ang istilo kumbaga, para makalusot.

Noong araw, at to a certain extent, and to some people ngayon, ganoon ang pag-aasawa. Nagtitiis, kahit pasung-paso na, halos magpaltos na ang loob ng bibig, hindi pa rin iniluluwa ang mainit na isinubo. Sa maraming kadahilanan.

Una, alang-alang sa mga bata. Mahirap lumaki sa isang broken family. Walang father figure, kung walang tatay sa bahay. O walang nanay, na mas bihirang mangyari na ang mga bata ay sa ama naiiwan. Pero, ang tanong ay ito: kung laging nag-aaway, nagbabangayan, nagsisigawan, hindi nagkikibuan – kung ito ang kapaligiran o atmosphere na kalalakhan ng mga bata, healthy ba ito? Nakatutulong ba ito sa kanilang development? Kaya, alang-alang sa mga bata, patuloy na nagsasama ang isang mag-asawa, dahil pa rin sa pagsunod sa “ang pinagsama ng Diyos ay hindi mapaghihiwalay ng tao” na isang matibay na idinadahilan noon, at kahit na ngayon.

Iba pa rin naman iyong walang ama o ina na kapiling sa bahay dahil sa paghahanap-buhay sa malayong lugar. Sa ganitong kaso, iba ang dahilan, iba rin ang nagiging problema, at iba rin ang mga solusyon.

Pride, isa pang dahilan, lalo na sa mga babai na ayaw masabing hindi successful ang kanilang marriage. Lalo pa siguro kung bago siya napakasal ay marami nang nagpayo na huwag iyan ang piliin mo, o huwag muna, e. matigas ang kanyang ulo… Kaya, di bale nang magtiis. O depende sa level ng pamumuhay, front na lang, o expediency. To maintain faces sa harap ng lipunang ginagalawan. Noon at ngayon, nangyayari ito.

Financial reasons. Paano naman kung hindi naghahanap-buhay o walang alam si nanay, paano niya masusustentuhan ang kanyang mga anak? Noon, marami ang ganitong situwasyon, kasi, humihinto sa pag-oopisina ang maraming maybahay kapag nagpamilya. Pareho ko noon, tumigil magtrabaho. Buti na lang at mabait akong asawa, e, mabait pala ang asawa ko, walang naging dahilan para kami maghiwalay ng landas (knock on wood, heh, heh, heh!) Sabi ko pa noon, kapag dumating ang ganoong situwasyon sa akin, ibibigay kong lahat ang mga anak ko sa kanilang ama at bahala sila sa buhay nila! Kung magagawa ko ito kung nangyari man iyon, that is the question. Parang to be or not to be, that is the question. Whether it’s nobler in the mind to suffer the slings and arrows of outrageous fortune or to take arms against a sea of trouble and by opposing, end them! Na dalawang klase ang pakikipaglaban. Sagupain ang problema at hanapan ng solusyon. O talikuran at iwanan ang sanhi nito.

Sa madali’t sabi, noon, nagtitiis ang aggrieved party sa isang pag-asawahan kapag dumarating ang ganoong problema sa kanilang buhay. Pero, ngayon, naiiba na ang ihip ng hangin.

Wala nang martir. Kaya nga naghihiwalay ang iba ay dahil na nga sa mga bata, alang-alang na nga sa mga anak. Basta maganda ang paghihiwalay, nagkakasundo, nagkikita-kita pa rin, may communication, parang mas healthy sa mga bata. Lalo at nagdaan sila sa mga counselling at naipaintindi sa kanila ang mga dahilan kung bakit nangyari ang paghihiwalay. Lalo at alam nilang hindi naman sila ang rason ng break-up.

Nagagamot ang pride. Hindi naman ikaw lamang ang hiwalay, ang dami na riyan. Matataas na tao. Mga artista. At mga ordinaryong tao, mga kakilala. Parang wala nang batik na nakakabit sa katauhan mo, nakipaghiwalay ka man. Signs of the times? Hindi ko sinasabing mainam o maganda ito. Sinasabi ko lamang na ito’y nangyayari ngayon. Na di ko pa rin ninanais na mangyari sa aking pamilya.

At ang mga mag-asawa ngayon ay kapwa na naghahanap-buhay. Kapwa na kumikita. May kani-kaniyang pera. Malakas na ang loob ni Mommy, dahil hindi na siya umaasa sa suweldo ng asawa.

Iyan ay ilan lamang sa mga dahilan kung bakit wala sa bokabularyo ng mag-asawa noon ang pakikipaghiwalay at ilang dahilan rin kung bakit kaya na nila itong gawin ngayon.

Ngunit bakit naghihiwalay ang mag-asawa? Marami ring dahilan kung bakit nag-aaway ang mag-asawa na nauuwi sa paghihiwalay. Ilan diyan ang third party. Ang seven-year itch daw. Ang midlife syndrome. Ang paksang magiging tampok sa aking susunod na kwento para sa buwan ng Oktubre ay isang dahilan ng pag-aaway na totoo at karaniwang nangyayari sa kasalukuyan. Na higit na nakikita ngayon, kaysa noon.

May kakilala ba kayong ganito?

Abangan…

No comments:

Post a Comment