Tuesday, June 17, 2008

PARA SA OFW? PINOY IMMIGRANTS ABROAD? HENERASYON NG DEKADA CINCUENTA? SISENTA?



PARA SA OFW? PINOY IMMIGRANTS ABROAD? HENERASYON NG DEKADA CINCUENTA? SISENTA?

BAKIT MO GINAGAWA ITO? May nagtanong sa akin.. Kamakailan lamang. Ano raw ang dahilan ng pagsulat ko sa blog? Paglalathala ng mga kwento dito. Mga kwentong tungkol sa pag-ibig, sa pamilya at kung anu-ano lamang. Kumbaga, e, mababaw lamang naman. Ano ba ang aking napapala?

Sa mga unang blog postings na nasa kailaliman nito (Enero/Pebrero), may inilagay na akong dahilan na siyang tunay na nag-udyok sa akin para gawin ito. Para sa susunod na henerasyon ng aking pamilya at sa mga iba pang interesadong makabasa nito. Pagdating ng panahong nais nilang masilip kung sino ba ako.

Hindi na raw ba ako magsusulat sa Liwayway? Ang tanong pa. Naisip ko, bakit hindi? Marami pa akong paksa at ideyang pinaglalaruan sa aking isip. Kaya nga lamang, nasimulan ko ito at nasisiyahan naman ako sa kinalabasan, sa mainit na pagtanggap ng mga imbitado kong mambabasa. Pumapasok dito ang ego trip, pasensiya na. Alalaon baga, may feedback sa kanilang nabasa. E, sa tinagal-tagal ng pagsusulat ko sa Liwayway, wala pa yatang sampu ang sumulat upang sabihin na nagustuhan nila ang kwento ko. Bagaman, kahit saan ako makarating, kapag nalaman nila ang aking pangalan, sasabihin na nilang gustung-gusto nila ang aking mga kwento at “ikukwento” nila sa akin ang aking kwento, Kaya lamang, napansin ko sa aking mambabasa, hindi sila ang tipong sumusulat para sabihin na gusto nila ang ginagawa ko. Okey… Sabihin na nating ang aking mga “tagahanga” ay “a breed apart”.

Uso ang blog, at sa totoo lang, ang mga anak ko ang nagtulak sa akin na sumulat nito. Isulat mo ang nasa isip mo, ang nasasaloob mo! Pero, parang hindi ko magawa ang ibukas ang aking sarili. Kaya naisipan ko, bakit hindi iyong mga dating kwento na nalathala sampu, dalawampu, tatlumpong taon na ang nakararaan, ang ilagay ko rito? Bakit nga hindi? At sa dami noon, hindi pa kasama ang nobela, aba, e, magbibilang ako ng taon bago maubos ito.

At kasunod kong naisip, tamang-tama na ang iimbitahin kong bumasa nito ay ang mga kamag-anak at kaibigan na ngayon ay nasa abroad. Sila ang sigurado kong hindi nakabasa ng kwento ko sa Liwayway noon, ngunit laki naman sila sa mga sambahayang bumibili nito. At hindi lamang ito, kundi pati, Bulaklak, Sinagtala…Silahis… at Tiktik? Heh, heh, heh, ewan…

At ganoon nga ang nangyari. Ikalimang buwan na ito ng pagsusulat ko sa blog at nakalimang kwento na ako. Ang nakatutuwa ay ang natuklasan ko sa aking blog statistics kung saan ko nakikita ang total visitors, daily and hourly visitors, top ten pages visited, top ten keywords kung bakit bumisita, visitor countries at kung anu-ano pang detalye.

Paboritong oras ng pagbisita sa aking blog (Singapore/Manila time ang gamit ko) ay 6:00 A.M. at 10 P.M. Ibig sabihin, pagkagising nila at bago matulog. How nice naman.

Kamakailan, ang top ten keywords ng mga bumisita ay: ano raw ang ibig sabihin ng nasubhan (nasa kwentong Labinlima Lamang, ibig nang Mag-asawa); picture ng batang nagmamano sa magulang (sa writeup tungkol kay Robi Domingo, ang Atenista at PBB 2nd place winner na nag-interview sa akin noon, at nagmano sa akin!); sino ang punong-lungsod ng Marikina at santakrusan (intro sa kwentong Karugtong ng isang Mayo); kwento ng pagmamahal (lahat halos ng kwentong nalagay sa blog ay mga kwento ng pagmamahal); at Robi Domingo, Pulilan, Bulacan (write-up tungkol kay Robi).

Karamihan sa mga gumamit ng keywords ay iyong mga bumisita na hindi imbitado. Na ang ginamit ay mga yahoo/aol/google search engines.

Ang mga suki kong countries ay United States, Canada, Australia at Philippines. Pero marami nang naligaw at umuulit naman na taga Italy, Germany, Saudi at Malta.

Naisip ko lang, sana, mas maraming bumisita rito. At ang nasa loob ko ay iyong mga kababayan na nasa ibayong dagat – OFW, IMMIGRANTS ABROAD, HENERASYON NG DEKADA CINCUENTA, SISENTA, ETC. na nais pa ring magkaroon ng kaugnayan sa anything Pinoy. At mayroon pa bang masasabing Pinoy na Pinoy, kundi mga kwento sa Liwayway? Kasing-Pinoy ng adobo, tinikling, awit na Bayan Ko, Barong-tagalog, Wowwowwee at Eat Bulaga?

Bumalik tayo sa unang tanong: bakit ko ginagawa ito, sa totoo lang?

Gusto ko sanang isagot, ‘la lang (ibig sabihin, wala lang, sa lengguahe ng mga bata ngayon). Partly, totoo ito. ‘La lang. Pero, sa aking kaibuturan, naisip ko, gift ito sa akin. Ang makasulat, ang makalikha. May nabasa akong minsan, ang talent daw ng tao ay gift ni God sa atin. How we use our talent is our gift to God.

Kaya, kung ang kakayahang magsulat ay isang talentong regalo sa akin, ang ibahagi ito sa iba ang tanging magagawa ko naman bilang pagpapasalamat sa Nagbigay.

Kaya… ako ay naririto!

No comments:

Post a Comment